رفتن از خویش به یادش سفر از جویای تبریزی غزل 285

1 رفتن از خویش به یادش سفر مردان است وادی بی خبری رهگذر مردان است

2 تیغ صاحب جگران است بریدن زجهان چشم بستن ز دو عالم سپر مردان است

3 ناز بر زندگی خضر کند کشتهٔ عشق هر که سر باخت در این راه سر مردان است

4 اضطرابم به ره وادی مقصود رساند طپش دل ز غمش بال و پر مردان ا ست