گوهرفشان کن آن لب کز شوق از هاتف اصفهانی غزل 61

1 گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم

2 گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند دامان بی‌نیازی بر این و آن فشانم

3 خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده اشکی اگر فشانم باید نهان فشانم

4 آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام گرد غریبی از بال در آشیان فشانم

5 سرو روان من کو هاتف که بر سر من چون پا نهد به پایش نقد روان فشانم