گر خدا یار دلنواز نداد از عرفی شیرازی غزل 274

1 گر خدا یار دلنواز نداد به نوازش مرا نیاز نداد

2 آن که خوی پلنگ داد مرا دل و طبع زمانه ساز نداد

3 دردم افزود روز کوته وصل که سزای شب دراز نداد

4 چون به خود دوست داری ام که فلک یک نشیب مرا فراز نداد

5 سیم قلب حیات از خِسّت چرخ دانم گرفت و باز نداد

6 تا به نازم کُشد در آخر کار اولم چون به چشم باز نداد

7 بس که عرفی به زرق شهرت داشت قلب او را کسی گداز نداد