برو ای زاهد مغرور و مده ما از همام تبریزی غزل 65

1 برو ای زاهد مغرور و مده ما را پند عاشقان را به خدا بخش ملامت تا چند

2 من دیوانه ز زنجیر نمی‌اندیشم که کشیده‌ست مرا زلف مسلسل در بند

3 خسروان از پی نخجیر دوانند ولی صید خوبان به دل خویش درآید به کمند

4 نه چنان واله آن صورت و بالا شده‌ام که مرا با دگری مهر بود یا پیوند

5 گل رویت مگر از باغ بهشت آوردند که به گلزار گلی نیست به رویت مانند

6 گر بود پرورش نیشکر از آب حیات هم نسازند از آن چون لب شیرین تو قند

7 کردم اندیشه بدین حسن و لطافت که تویی دگر از مادر ایتام نزاید فرزند

8 از تو نشکیبم و آرام نگیرم نفسی عاشق آن است که از دوست نباشد خرسند

9 می‌دمد بوی خوشت هر نفس از شعر همام لاجرم ولوله‌ای در همه آفاق افکند