می دهد طرز نگاهت یاد می از جویای تبریزی غزل 114

1 آهم گشود تا پر پرواز در هوا شد رشک گلستان ارم سربسر هوا

2 تا شمع یاد روی تو افروخت در دلم آهم عبیر بوی گل افشاند در هوا

1 کی زر دنیا برآرد پریشانی مرا گشته جزو تن چو گل تشریف عریانی مرا

2 دامن آلوده شست اشک پشیمانی مرا حاصل از تر دامنی شد پاکدامانی مرا

1 همچو گل تنها همین نبود صفا حسن ترا صد ادا باشد نهان در هر ادا حسن ترا

2 بارها سنجیده ام با عارض خورشید و ماه رتبهٔ دیگر بود نام خدا حسن ترا