مرا مجال سخن، بادهٔ زلال از حزین لاهیجی غزل 508

1 مرا مجال سخن، بادهٔ زلال دهد که شیشه ره به پریخانهٔ خیال دهد

2 فسرده از سخن سرد خود ستایانم سرود مطرب کج نغمه، گوشمال دهد

3 به غیر جذبهٔ خاطر که خضر این وادی ست به بحر، قطرهٔ ما را که اتصال دهد؟

4 به حشر نامهٔ اعمال مجرمی ست سفید که شستشو به عرقهای انفعال دهد

5 صدف به ابر چرا تهمت سخا بندد؟ ز گوهری که به سعی کف سؤال دهد

6 شمیم عشق بود تا به حشر خاک مرا که بوی باده دیرینه ی سفال دهد

7 حزین به دولت سودای خال و خط کسی ست که عنبرین قلمت نافه ی غزال دهد