سنبل غالیه گون بر از ابن یمین فریومدی غزل 124

1 سنبل غالیه گون بر گل تر میشکند ظلمت شام بر انوار سحر میشکند

2 هر زمان پسته شیرینش که شور شهر است خنده ئی میزند و نرخ شکر میشکند

3 هر دمی حسن جهانگیر وی از ابرو و چشم ساخته تیر و کمان قلب دگر میشکند

4 تا من از رشته دندانش سخن میگویم از لطافت سخنم قدر گهر میشکند

5 میکند بر دل من پیرهن صبر قبا از سر ناز کله گوشه چو بر میشکند

6 ناصوابست که آن ترک خطا بی سببی دل بیمار من خسته جگر میشکند

7 از می عشق چنان مست شدست ابن یمین که در خانه معشوق بسر میشکند