گر مرا دل نواز از حکیم نزاری قهستانی غزل 464

1 گر مرا دل نواز بنوازد رایتِ دولتم برافرازد

2 خود دگر بار از آن همی ترسم که به دیدار ما نپردازد

3 راستی را بر آفتابِ سپهر رسدش گر به حسن می نازد

4 مهرۀ مهر بر بساطِ نشاط نیست ممکن که کس چو او بازد

5 لیک یک عادتِ دگر دارد همه با رایِ خویشتن سازد

6 عاشقان را ز خویش بستاند خان و مان شان به کل براندازد

7 دوستان را بر آتشِ هجران چون نزاریِ زار بگدازد