گر به دنبال دل آن زلف رود از فروغی بسطامی غزل 511

1 گر به دنبال دل آن زلف رود هیچ مگوی که به چوگان نتوان گفت مرو در پی گوی

2 گر ز بیخم بکند، دل نکنم زان خم زلف ور به خونم بکشد، پا نکشم زان سر کوی

3 دل به سختی نتوان کند از آن زلف بلند دیده هرگز نتوان دوخت از آن روی نکوی

4 یا به تیغ کج او گردن تسلیم بنه یا ز خاک در او پای بکش، دست بشوی

5 غنچه گو با دهنش لاف مزن، هیچ مخند لاله گو با رخ او ناز مکن هیچ مروی

6 نوبهار آمد و تعجیل به رفتن دارد کو مجالی که بریزند می از خم به سبوی

7 بامدادان همه کس راز مرا می‌بیند بس که شب می‌رودم خون دل از دیده به روی

8 دانهٔ اشک بده درگران مایه بگیر غوطه در بحر بزن گوهر گم گشته بجوی

9 آن چنان دست جنون گشت گریبان گیرم که گرفتم همه جا دامن آن سلسله موی

10 راستی گر بچمد سرو فروغی به چمن باغبان سرو سهی را بکند از لب جوی