گر یار ما را پروای یاران از جامی غزل 391

1 گر یار ما را پروای یاران زین گونه باشد ای وای یاران

2 آن غیرت حور از در درآمد شد رشک جنت مأوای یاران

3 جز اشک سیم و وجه زر از وی سودی ندارد سودای یاران

4 گر خود نخواندی هرگز نبودی رفتن بدان کو یارای یاران

5 آن فتنه هرجا بنموده بالا بالا گرفته غوغای یاران

6 بیگانه برمن آرد ترحم از بس که گشتم رسوای یاران

7 جامی ندارد در سر هوایی جز سر نهادن در پای یاران