گر به من می آورد از حکیم نزاری قهستانی غزل 1301

1 گر به من می آورد باد از عرق چینش نسیمی نیم جانی دارم ایثارش کنم زان هم به نیمی

2 نیمه دیگه نگه‌دارم که باز آید نگارم لایقِ جانان نیازِ جان بود نه زر و سیمی

3 چون ندارم محرمِ رازِ نهانی با که گویم محرمی باید که دارد حرمتِ حدِ حریمی

4 گنجِ پنهان در میان نتوان نهادن با گدایی گُربُزی باید محلِ راز را نه هر سلیمی

5 هر ضعیفی در مسالک طاقتِ هجران ندارد بر خضر چون معترض بوده‌ست هر موسی کلیمی

6 صبر باید کرد تا طالع شود صبح قیامت طبلِ بی هنگام نتوانیم زد زیر گلیمی

7 تا نباید کرد در سیری چنین ترکِ تقیه مصلحت مارا نصیحت می‌کند نه ترس و بیمی

8 گردنِ تسلیم بنهادیم بی‌کرهی که بردن بارِ تشنیع و ملامت واجب است از هر لئیمی

9 گر ز خود دیوانه‌ای سازی ز نادانان برستی در خورِ این راز چون بهلول می‌باید حکیمی

10 چون نمی‌باشد گزیر از پختنِ سودایِ خامت با کرم ساز ای نزاری چون نمی‌یابی کریمی