گر ز شمعت چراغی افروزیم از عراقی غزل 194

1 گر ز شمعت چراغی افروزیم خرمن خویش را بدان سوزیم

2 در غمت دود آن به عرش رسد آتشی، کز درون برافروزیم

3 آفتاب جمال بر ما تاب زانکه ما بی‌رخت سیه روزیم

4 تا ببینیم روی خوبت را از دو عالم دو دیده بردوزیم

5 مایهٔ جان و دل براندازیم به ز عشقت چه مایه اندوزیم؟

6 همچو طفلان به مکتب حسنت ابجد عشق را بیاموزیم

7 در غم عشق اگر رود سر ما ای عراقی، برو، که بهروزیم