1 دلم نخست که دل بر وفای یار نهاد به بی قراری با خویشتن قرار نهاد

2 ز جان امید ببّرید و دل ز سر برداشت پس انگهی قدم اندر ره استوار نهاد

1 بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست پیش زنخت برگ سمن هم ز نخت

2 تا خوشی ز نخی تو زنخی خوش می زن کین خوبی تو چو کار عالم زنخست

1 یاد تو کند کسی که خامش باشد مست تو بود کسی که باهش باشد

2 آنجا که برد غمزۀ تو دست بتیغ جان آن ببرد که خویشتن کش باشد