گرم چه داعیه ی عشق آن از جهان ملک خاتون غزل 669

1 گرم چه داعیه ی عشق آن نگار نبود به گرد کوی وصالش مرا گذار نبود

2 کناره کردم از آن آستان ز بیم رقیب به اختیار خودم گرچه بخت یار نبود

3 ز غیب دامن وصلش فتاد در دستم ولی چه سود دریغا که پایدار نبود

4 به باغ عیش گل آرزو همی چیدم به کام خویش زمانی که بیم خار نبود

5 به بوستان وصالش نوای مرغ دلم ز شوق آن رخ چون گل کم از هزار نبود

6 به هر چمن که رسیدم گلی طلب کردم به رنگ رویش و در هیچ لاله زار نبود

7 هزار سحر که بنمود نرگس رعنا یکی به شیوه ی آن چشم پر خمار نبود

8 هزار ناله بکردم ز درد و یک سر موی به هیچ در دل سنگین آن نگار نبود

9 هزار شربت زهر از غم جهان خوردم ولی به تلخی اندوه هجر یار نبود