ز دو چیز گیرند از دقیقی طوسی ابیات پراکنده 30

1 ز دو چیز گیرند مر مملکت را یکی پرنیانی یکی زعفرانی

2 یکی زر نام ملک بر نبشته دگر آهن آب دادهٔ یمانی

3 که را بویهٔ وصلت ملک خیزد یکی جنبشی بایدش آسمانی

4 زبانی سخنگوی و دستی گشاده دلی همش کینه همش مهربانی

5 که ملکت شکاریست کو را نگیرد عقاب پرنده نه شیر ژیانی

6 دو چیزست کو را ببند اندر آرد یکی تیغ هندی دگر زرّ کانی

7 به شمشیر باید گرفتن مر او را به دینار بستنش پای ار توانی

8 که را بخت و شمشیر و دینار باشد به بالا و تن، تهم و نسبت کیانی

9 خرد باید آنجا و جود و شجاعت فلک مملکت کی دهد رایگانی