ز تجلی جمالش از دو کون از فروغی بسطامی غزل 321

1 ز تجلی جمالش از دو کون بستم به صمد نمود راهم صنمی که می‌پرستم

2 به هوای مهر رویش همه مهرها بریدیم به امید عهد سستش همه عهده شکستم

3 پی دیدن خرامش سر کوچه‌ها ستادم پی جلوهٔ جمالش در خانه‌ها نشستم

4 منم اولین شکارش به شکارگاه نازش که به هیچ حیله آخر ز کمند او نجستم

5 پی آن غزال مشکین که نگشت صیدم آخر چه سمندها دواندم چه کمندها گسستم

6 همه انتقام خود را بکشم ز عمر رفته دهد ار زمانه روزی سر زلف او به دستم

7 به گناه عشق کشتیم و هنوز برنگشتیم ز ارادتی که بودم ز محبتی که هستم

8 به لباس مرغ و ماهی روم ار به کوه و دریا تو درآوری به دامم تو درافکنی به شستم

9 همه میکشان محفل ز می شبانه سرخوش به خلاف من فروغی که ز چشم دوست مستم