ز دشمنی بمنت، روزگار نگذارد از آذر بیگدلی غزل 57

1 صباح عید صبوحی طلب، صحیح و سقیم یکی بفتوی عقل و، یکی بحکم حکیم

2 کشیده رخت بمیخانه، چون به کعبه حجیج دویده هر سو مستانه، چون بباغ نسیم

1 چو رویت، لاله ی رنگین نباشد چو مویت، نافه یی در چین نباشد

2 مهی و، مه باین پرتو ندیدم؛ شهی و، شه باین تمکین نباشد!

1 بر آستانه اش امشب خوشم که جانان گفت که دوش قصه ی محرومی تو دربان گفت

2 شد آشکار، ز کم ظرفی حریفان راز وگرنه پیر مغان آنچه گفت پنهان گفت