1 ز خورشید روی ملک ارسلان شد این قصر روشنتر از آسمان

2 جهاندار شاهی که مانند او ندیدست یک چشم شاه زمان

3 نبیند سر همتش را فلک نیابد یقین دلش را گمان

4 تو آن قصر داری بهاری ز ملک که آن را نباشد به گیتی خزان

5 تو آن بوستانی که در صحن تو ز مه بیکران هست سرو روان

6 که دیدست هرگز چنین شهریار که دیدست هرگز چنین بوستان

7 همی روزگار از تو دارد مثل همی از تو گوید فلک داستان

8 بلی پیشگاه امانی ز عدل به تو خرم و شاد عدل و امان

9 تویی معدن ملک تا حشر پای تویی منبع جود جاویدمان

10 همیشه به تو خرم و شاد باد شهنشاه عادل ملک ارسلان

11 زمین شهریاری جهان داوری که ملکش جوانست و بختش جوان

12 ز صاحبقران ها قرانها چنو جهان را نبودست صاحبقران

13 نه چون حشمتش حشمت اردشیر نه چو همتش همت اردوان

14 جهان و فلک مدح و فرمانش را گشاده دهانست و بسته میان

15 نه چون دولت او جهان فراخ نه چون رتبت او سپهر کیان

16 ز سهمش بلرزد همی بحر و بر ز جودش بنالد همی کوه و کان

17 ز جودست بر گنج او کاربند ز عدلست بر ملک او پاسبان

18 همی تا بود شادمانه ولی دلش باد از مملکت شادمان

19 فلک پیش شاهیش بسته کمر زمانه به شادیش کرده ضمان