ز روی آتش سوزان اگر خاشاک از عرفی شیرازی غزل 252

1 ز روی آتش سوزان اگر خاشاک می روید شهیدان محبت را ، گیاه از خاک می روید

2 ز چاک سینه ام صد شعله می خیزد، همین باشد گیاهی کز زمین سینه های چاک می روید

3 کجا گردد نهان خونریزی چابک سوار من که گر دستی نگهدارد، سر از فتراک می روید

4 چه سود از باغ جنت ، جلوه های دوست را نازم که آن جا جان فشاندن از دل غمناک می روید

5 از آن آهوی معنی می چرد در وادی مستی که کشت زهرناک از وادی ادراک می روید

6 ببین بر زرق زاهد، خندهٔ گل های بد نامی مبین کز گوشهٔ دستار او مسواک می روید

7 به هر جا غمزهٔ او تیغ بر کف می رود، عرفی شهیدی چون گیاه تشنه لب از خاک می روید