ز خنده آب بقا را به تشنه از سلیم تهرانی غزل 446

1 ز خنده آب بقا را به تشنه شور کند به زهر چشم، مگس را ز شهد دور کند

2 شکست کار دل من ازوست، کآینه را خدا چو چشم بد از چهره ی تو دور کند!

3 به غیر باده ی گلگون ندیده ام هرگز که جای در دل مردم کسی به زور کند!

4 می از سفال کشیدن صلاح کار من است کدوی باده گل از ساغر بلور کند

5 سلیم آنچه ز وضع تو با تو می گویم چو غیبتی ست که آیینه در حضور کند