1 ز بس که نور ز حسن تو در جهان بدود هزار پیک نظر در قفای آن بدود

2 به غیرتم ز نگاه کشیدهٔ تو که دید خدنگ نیمکشی کاندر استخوان بدود

3 خدنگ ناز تو تیریست کز کمان غرور نجسته تا پروسوفار در نشان بدود

4 من و تغافل چشمی که سردهد چو نگاه ز تیزی مژه در ریشه‌های جان بدود

5 ز تاب رفتن محمل مقیم هامون را نه پای آن که ز دنبال کاروان بدود

6 فتاده نقد دلی در میان صد دل بر به عشوه گوی که بردارد از میان بدود

7 ز بیم خشگ بماند اگر دود صد بار شکایت از ته دل تا سر زبان بدود

8 ز برق آه من امشب ستاره نزدیکست که آب گردد و بر روی آسمان بدود

9 دعای دیر اثر پیک آه می‌طلبد که در رکاب سرشگ سبک عنان بدود

10 سمند ناز چو رانی گذر به محتشم آر که در رکاب به این پای ناروان بدود