1 ز هند تیره دل چون شمع روشنگر برون رفتم به پای خود به این شهر آمدم با سر برون رفتم

2 چو آن شبنم که گیرد جذبهٔ خورشید دامانش سبکروحانه بی امداد بال و پر برون رفتم

3 به من نگذاشت دوران سبک سر، قوّت پایی چو موج از سینه، زین دریای بی لنگر برون رفتم

4 نگشت آلودهٔ پستیِّ همّت دامن پاکم ازین عالم چو خورشید بلند اختر برون رفتم

5 چو شمع بزم کوران تا به کی بیهوده بگدازم؟ حزین ، از کشور گردون دون پرور برون رفتم