ز من سرگشته در کویِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 91

1 ز من سرگشته در کویِ خرابات چه می خواهند اصحابِ کرامات

2 ز فطرت نیست بیرون آفرینش یکی گنگ و یکی صاحب مقالات

3 ندایِ لَن ترانی چون شنیدی مکن اصرار بر طورِ مناجات

4 مقامِ عاشقان جایی ست بی جای ز خود بیرون شو و رفتی به میقات

5 اگر عاشق نیی زفتی فسرده وگر هستی چه می خواهی ز طامات

6 به دوران در میفکن خویشتن را وگر افتاده ای هیهات هیهات

7 ندانم تا کی ای آسیمه سر باز برون آیی ز دورانِ سماوات

8 مجاریِ دماغ ار عقل داری بپرداز از محالات و خیالات

9 وگر در بندِ خویشی چاره یی کن برون آی از خیالات و محالات

10 وگر بیرون شدی یک باره از خویش شدی فی الجمله مستغرق در آن ذات

11 به اِلّا گر رسیدی رستی از لا ازین جا بازدانی نفی و اثبات

12 نزاری زنده دل را دوست دارد نه میّت را چون رهبان عزّی ولات

13 دو چشم از هرچه غیرِ اوست بربند اگر با دوست می خواهی ملاقات