ز مستی بر دم تیغ شهادت هر از سلیم تهرانی غزل 758

1 ز مستی بر دم تیغ شهادت هر زمان غلتم به روی سبزه موج آب چون غلتد؟ چنان غلتم

2 درین وادی که هر نقش قدم سرچشمهٔ خضری‌ست به خاک از تشنگی تا چند چون ریگ روان غلتم

3 غریبی آن چنان دارد مهیا برگ عیشم را که می‌افتم به روی گل اگر از آشیان غلتم

4 شکسته رنگی اهل درد را سامان رعنایی‌ست چو هندو گر خودآرایی کنم بر زعفران غلتم

5 به تیغ کوه چون ابر بهاری سینه می‌مالم نیم شبنم که گل بستر کنم بر روی آن غلتم

6 به روی یکدگر مستان چو موج آب می‌غلتد بده پیمانه، ای ساقی، که من هم آنچنان غلتم

7 سلیم از پیکرم جز داغ دل ظاهر نمی‌گردد به هر جانب که همچون قرعه زار و ناتوان غلتم