ز مستی گر رسد دستم به لب‌های از جویای تبریزی غزل 758

1 ز مستی گر رسد دستم به لب‌های نمک سودش شود یاقوت دست افشار لعل خنده‌آلودش

2 مروت نیست با طبعم گهی از ناز می‌گوید چه می‌کردم اگر انصاف هم یارب نمی‌بودش

3 نگاه گرمی امشب آتشی افروخت در دل‌ها که چشم مهر و مه روشن بود از سرمهٔ دودش

4 به امید مروت صبر بر بیداد او کردم ندانستم جفا و جور جویا خواهد افزودش