ز ابر چون برف از کمال‌الدین اسماعیل قطعه 348

1 ز ابر چون برف سیم باریدی گر بدی چون دل تو دریایی

2 باشد اومید با کفت گستاخ هر زمان می کند تمنّایی

3 باز چرخ خرف دگر باره با من از سر گرفت ایذایی

4 ناگهان در میان فصل ربیع برفی آغاز کرد و سرمایی

5 ز استینم برون نشد دستی ز استانم برون نشد پایی

6 نه ز انگشت آتشم تبشی نه ز هیزم خلال بالایی

7 طمع خام گفت رو لختی هیزم آخر بخواه از جایی

8 تا چو در مطبخ تو چیزی نیست ما بدان می پزیم سودایی

9 گر سخای تو مصلحت بیند بکند اینقدر مواسایی