از رعونت تا به کی سرو از جویای تبریزی غزل 1056

1 از رعونت تا به کی سرو پا در گل شوی غنچه شو یک چند تا خلوت نشین دل شوی

2 با هواها برنمی آیی به نیروی جنون وای بر روزی که دور از حاضران عاقل شوی

3 می گشاید شش جهت بر سروت آغوش امید اینچنین کز جوش مستی هر طرف مایل شوی

4 اینقدرها هم گرفتار تن خاکی مباش جان من ترسم خدا ناکرده خر در گل شوی

5 عین آگاهی است جویا چشم پوشیدن ز خویش نیستی غافل اگر از خویشتن غافل شوی