از بَهر جهانی از اوحدالدین کرمانی رباعی 102

1 با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی پیوسته مرا ملحد و بی دین گویی

2 من خود بترم از آنچ می گویی تو انصاف بده تو را رسد کاین گویی

1 گر بر سر بحر علم بینا گردی ور زانک نظیر ابن سینا گردی

2 تا گرد مراد خویشتن می گردی می دان به یقین که دیر بینا گردی

1 زنهار دلا بکوش اگر باخبری کز دست تکلّف تو مگر جان بُبَری

2 مادام که در بند تکلّف باشی از عمر خود و عیش جهان بی خبری

1 با شهوت و طبع نور دل نفزاید تا ظلمت شهوت در دل نگشاید

2 حق می طلبی و شهوتت می باید این هر دو به یک جای برابر ناید

1 در هر هوسی دل نگران کوشیدن با خود بودن بود در آن کوشیدن

2 دانی که به ترک خویشتن گفتن چیست از بهر مراد دیگران کوشیدن