از بس که سوی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 197

1 رخ خوبت به قمر می ماند ذوق لعلت به شکر می ماند

2 عقل با این همه دانایی خویش چون ترا بیند در می ماند

1 از تو جز درد دل و خون جگر حاصل نیست چه کنم جان؟ چو جزین هیچ دگر حاصل نیست

2 بر نبندد ز میان تو کمر طرفی، از آنک در میان خود بجز از طرف کمر حاصل نیست

1 بس شگرفست کار و بار لبت بس عزیزست روزگار لبت

2 ای بسا جان و دل که چون زلفت بر عم افتند روزبار لبت