از پرتو مهر، شد آخر آن از مشتاق اصفهانی غزل 279

1 از پرتو مهر، شد آخر آن ماه محفل فرزندم، الحمدالله

2 دامان خرگاه، تا برزد آن ماه شد ماه پنهان، در زیر خرگاه

3 ما را بکویش خیزد چه از آه آن قصر عالی این رشته کوتاه

4 غیر و من آخر تا چند باشیم مقبول مجلس مردود درگاه

5 نخلیست مقصود کورا و ما را شاخیست سرکش دستیست کوتاه

6 چون آفتابش گویم که باشد ماه من و مهر آن مهر و این ماه

7 او همدم غیر وز رشک ما را آهی و صد اشک اشکی و صد آه