1 از کارگاه نسبت، هرکس لباس پوشد شاهد پرند و دیبا، زاهد پلاس پوشد

2 اول عطا که بخشد دل را، متاع هوش است تشریف ارجمندی، طفل از حواس پوشد

3 بر قدّ پست قامت، کوتاه جامه زیباست اندام ناقصان را، دولت لباس پوشد

4 آخر ز سفله گردد، بدگوهری هویدا گر آب زر، دو روزی عیب نحاس پوشد

5 ابلیس وقت خویش است، در اجتهاد باطل آن را که چشم حق بین رأی و قیاس پوشد

6 این حلّهٔ بلاغت، کامروز در بر ماست صد گز زیاده ماند، گر بوفراس پوشد

7 سازد حزین سخنور، مستور نقص خود را عیبی اگر زبان راست، شکر و سپاس، پوشد