بپوش از دیدهٔ نامحرم از جویای تبریزی غزل 124

1 بپوش از دیدهٔ نامحرم شهوت عبادت را نهان کن در نقاب ظلمت شب حسن طاعت را

2 هواپیما شود بر دوش آهت گر زبان و دل ز برگ و بار آرایش دهی نخل سعادت را

3 شکست نفس باغ زندگانی را کند خرم بچشم کم نبینم سنگ باران ملامت را

4 زشوق زخم شمشیرت دلم بر خاک میغلطد سرت گردم دمی هم کارفرما شو مروت را

5 من و دامان صحرای نجف کاندر صف محشر بسر از هر کف خاکم نهد دست حمایت را

6 دل تنگم دهد چون عرض وسعت مشربی جویا بگنجاند بچشم مور صحرای قیامت را