از مسجد و می خانه وز کعبه و بت خانه
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
1 از مسجد و می خانه وز کعبه و بت خانه مقصود خدا عشقست، باقی همه افسانه
2 بنما رخ زیبا را، تا فاش بگویم من : «قد اشرف الدنیا من نور حمیانه »
3 هرکس صفتی دارد، با خود ز ازل آرد تو عاشق حسن خود، من بی دل و دیوانه
4 ای قبله جان من وی جان و جهان من دیدار تو می بینم در کعبه و بت خانه
5 دلدار مرا گوید: خود را و مرا وادان من نور و تو تاریکی، من شمع و تو پروانه
6 گر نور یقین با تو همراه شود بینی آن خواجه «نمی میره » وین بنده «نمی مانه »
7 قاسم تو قصور خود و احسان خداوندی می بینی و «می بینه » می دانی و «می دانه »