از مسجد و می خانه وز کعبه از قاسم انوار غزل 591

1 از مسجد و می خانه وز کعبه و بت خانه مقصود خدا عشقست، باقی همه افسانه

2 بنما رخ زیبا را، تا فاش بگویم من : «قد اشرف الدنیا من نور حمیانه »

3 هرکس صفتی دارد، با خود ز ازل آرد تو عاشق حسن خود، من بی دل و دیوانه

4 ای قبله جان من وی جان و جهان من دیدار تو می بینم در کعبه و بت خانه

5 دلدار مرا گوید: خود را و مرا وادان من نور و تو تاریکی، من شمع و تو پروانه

6 گر نور یقین با تو همراه شود بینی آن خواجه «نمی میره » وین بنده «نمی مانه »

7 قاسم تو قصور خود و احسان خداوندی می بینی و «می بینه » می دانی و «می دانه »