از نور بندگیست فروغ جبین از جویای تبریزی غزل 799

1 از نور بندگیست فروغ جبین دل جز «عبده» چه نقش سزد بر نگین دل

2 گام مراد یافته از حاصل دو کون پاشید آنکه تخم وفا در زمین دل

3 دارد ز بس لطافت اندام چون خیال آید ز راه دیده و گردد مکین دل

4 تا شد حریم خاص تو دارم ز بس عزیز سوگند می خورم به سر نازنین دل

5 دارد عداوتی که زبانیست رنگ مهر اندیشه مند باش ز بیداد کین دل