از فیض ریزش مژه، تر شد دماغ از حزین لاهیجی غزل 109

1 گذشته است ز گردون لوای رفعت ما گرفته روی زمین، آفتاب شهرت ما

2 شکسته رنگی تن، کرده بر جهان روشن که خاک زر شود از کیمیای صحبت ما

1 پیوند بود با رگ جان خار ستم را کو گریه که شاداب کند، کشت الم را؟

2 صد شکرکه در وادی تفسیدهٔ حرمان دارد قدمم، درگره آبله یم را

1 ای به طبع تو افتخار سخن قلمت آفریدگار سخن

2 از نم جویبار خامهٔ تو تازه رویی کند بهار سخن