از موج چین، جبین هر آن از جویای تبریزی غزل 334

1 از موج چین، جبین هر آن کس که ساده است دایم در بهشت به رویش گشاده است

2 هان بی خبر سفینهٔ عمر تو از نفس در جذر و مد بحر خطر اوفتاده است

3 کامل نشد هنوز بهار جمال تو یعنی گل تو غنچه و سروت پیاده است

4 سر بر کنار دامن منزل نهاده است چون نقش پای هر که ز پا اوفتاده است

5 بر خود ز سوی خلق ره فیض را مبند جویا در بهشت جبین گشاده است