از غار راه ریزد عشق رنگ از جویای تبریزی غزل 823

1 از غار راه ریزد عشق رنگ خانه ام همچو نقش پا ندارم بام و در، ویرانه ام

2 بسکه در بزمش زحیرت خشک برجا مانده است موج صهبا چون رگ سنگ است در پیمانه ام

3 روزی هر کس بود در خورد استعداد او می نویسد بر صدف گردون برات دانه ام

4 تا ز داغ آن گل رو سوختم فانوس وار شد عبیر پیرهن خاکستر پروانه ام

5 کلبه ام را رتبهٔ دیگر بود از فیض عشق شیشه بندد بر فلک چینی نمای خانه ام

6 برق هم از خرمنم جویا به استغنا گذشت کی به چشم مور آید از ضعیفی دانه ام