از بصیرت جوش اشکش بسکه فارغبال کرد
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
1 از بصیرت جوش اشکش بسکه فارغبال کرد آفتاب از پردهٔ چشمم توان غربال کرد
2 می کند با هستی حیرت نصیب بزم عشق دوری او آنچه در آیینه با تمثال کرد
3 باده ام را ریخت بر خاک و مرا کشت از خمار محتسب خون مرا آخر چنین پامال کرد
4 در بهاران هر قدر بر مستی بلبل فزود جام گل را از شراب رنگ مالامال کرد
5 بسکه در وحدت سرای عشق یک رنگ تو شد باده نوشیهای جویا گونه ات را آل کرد
دیدگاه‌ها **