از خون دل چو غنچهٔ از رهی معیری ابیات پراکنده 196

1 تا قیامت می‌دهد گرمی به دنیا آتشم آفتاب روشنم نسبت مکن با آتشم

2 شعله خیزد از دل بحر خروشان جای موج گر بگیرد یک نفس در هفت دریا آتشم

1 حال تو روشن است دلا از ملال تو فریاد از دلی که نسوزد به حال تو

2 ای نوش‌لب که بوسه به ما کرده‌ای حرام گر خون ما چو باده بنوشی حلال تو

1 من نگویم ترک آیین مروت کن ولی این فضیلت با تو خلق سفله را دشمن کند

2 تار و پودش را ز کین‌توزی همی‌خواهند سوخت هرکه همچون شمع بزم دیگران روشن کند