از فروغ چهره، گلخن را چو از سلیم تهرانی غزل 545

1 از فروغ چهره، گلخن را چو گلشن می‌کند از نگاه گرم، شمع کشته روشن می‌کند

2 گر به دامانم غباری نیست از خاک رهش این همه گرمی چرا اشکم به دامن می‌کند

3 حسن او از گریهٔ من دارد این رونق، که آب در چراغ لاله و گل، کار روغن می‌کند

4 از خزان گل غافل افتاده‌ست، چون ابر بهار من بر او می‌گریم و او خنده بر من می‌کند

5 شیشه‌ام از بس که با سنگ است سرگرم نیاز سجده پنداری به پیش بت برهمن می‌کند

6 نیست جز آهستگی با تیزمغزان چاره‌ای رشتهٔ هموار، جا در چشم سوزن می‌کند

7 دشمن خود را نمی‌خواهیم سرگردان سلیم شیشهٔ ما گریه بر سنگ فلاخن می‌کند