از ابتدا که لشکرِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 240

1 از ابتدا که لشکرِ ارواح برنشست عقل از سپاهِ عشق هزیمت کنان بجست

2 اهلِ قیاس پس روِ عقلِ گریز پای ما در بُلوک عشق فتادیم می به دست

3 در پوستینِ شیوۀ ما اوفتاده اند قومی خیال بازِ هوس نا ِک خود پرست

4 گر می خوریم و گرنه تفاوت نمی کند ما بر قرارِ خویش همان واله ایم و مست

5 از گل سرشته کالبدِ آدمِ صفی ترکیب ما ز دُردیِ خم خانۀ الست

6 ما توبه بسته در سرِ زلفِ بتان و حسن آورده باز در سرِ زلفِ بتان شکست

7 بر من چه اعتراض که مأمورِ فطرتم ای مدّعی به دستِ کسی اختیار هست

8 تشنیع بر نزاری و او خود شکسته وار هرگز به نام و ننگ نبوده ست پای بست

9 ماییم و کُنجِ فقر و می و گنجِ مسکرات تا گنبدِ سپهر شود هم چون خاک پست