از آن سبب دل من از حکیم نزاری قهستانی غزل 349

1 از آن سبب دل من ترک خورد و خواب گرفت که صبح و شام و شب و روز با شراب گرفت

2 بهانه می کنم آخر شراب باری چیست که دل ز مشعله ی مهر دوست تاب گرفت

3 هنوز هیچ ندیدم مرا زمن بستد چه خوب رفت و موافق ره صواب گرفت

4 اگر نه بهر خلاص از عذاب هجران است چرا چنین به رحیل خودم شتاب گرفت

5 امید خیر بباید برید و استخلاص ز تشنه یی که چو من بر پی سراب گرفت

6 گرت مجال بود از عذاب خلق گریز که جغد خانه ازین غصّه در خراب گرفت

7 به آفتاب نگه کن که از حیا هر شام به زیر چادر شب روی در نقاب گرفت

8 چو صور عشق فرو کوفتم ز هیبت آن کسی نماند که از من نه اجتناب گرفت

9 که راست طاقت نور تجلی شب طور شنیده ای که کلیم از چه اضطراب گرفت

10 ز تاب مهر دلم در پناه زلف گریخت چو سایه دید فرو آمد و مآب گرفت

11 از آن بسوخت نزاری که طبع خود رایش مقام دیده و دل نزد آفتاب گرفت