از تف آه من بسان حباب از جویای تبریزی غزل 156

1 از تف آه من بسان حباب فرش و دیوار و سقف خانه شد آب

2 شعلهٔ حسن او بسوزاند کز نقابش کنی ز چادر آب

3 هر سحرگه زجام آئینه چشم مستش کشیده بادهٔ ناب

4 دوش شرم نگه به آتش نرم از گل روی او گرفته گلاب