از شهد نگویم لب آن از امیرعلیشیر نوایی غزل 187

1 از شهد نگویم لب آن سیمبر آلود از شیره جانست که گلبرگ تر آلود

2 از خون دلم بود رخ آلوده مژگان چون خواستم از اشک بشویم بتر آلود

3 از هجر لبت خون که همی رفت ز چشمم زان زخم همی آیدم این دم جگر آلود

4 شب سجده کنان بوده ام اندر سر کویش بینند سحر سربسر آن خاک زر آلود

5 هر جرعه که زد نوع دگر گشت مرا زانک هر بار لب از باده بنوعی دگر آلود

6 زاهد به صمد سجده نکرد و به صنم کرد در دیر به می خرقه زهدش مگر آلود

7 فانی طرف دشت فنا لاله ستانیست کان دشت ز خون دل ما سربسر آلود