از سبحهٔ من، پیر مغان رفت از شیخ بهایی رباعی 47

1 علم یابد زیب از فقر، ای پسر نی ز باغ و راغ و اسب و گاو و خر

2 مولوی را، هست دایم این گمان کان بیابد زیب ز اسباب جهان

1 ما با می و مینا، سر تقوی داریم دنیا طلبیم و میل عقبی داریم

2 کی دنیی ودین به یکدگر جمع شوند این است که نه دین و نه دنیا داریم

1 از دست غم تو، ای بت حور لقا نه پای ز سر دانم و نه، سر از پا

2 گفتم دل و دین ببازم، از غم برهم این هر دو بباختیم و غم ماند به جا