از سبحهٔ من، پیر مغان رفت از شیخ بهایی رباعی 47

1 عابدی، در کوه لبنان بد مقیم در بن غاری، چو اصحاب الرقیم

2 روی دل، از غیر حق برتافته گنج عزت را ز عزلت یافته

1 بی روی تو، خونابه فشاند چشمم کاری به جز از گریه، نداند چشمم

2 می‌ترسم از آنکه حسرت دیدارت در دیده بماند و نماند چشمم

1 زاهد، به تو تقوی و ریا ارزانی من دانم و بی‌دینی و بی‌ایمانی

2 تو باش چنین و طعنه می‌زن بر من من کافر و من یهود و من نصرانی