از مشک چین مگو، که در آن از سلیم تهرانی غزل 193

1 از مشک چین مگو، که در آن زلف چین پر است برچین بساط سرمه که چشمش ازین پر است

2 کردم اشاره ای به تو، عمری شد و هنوز از برگ گل چو غنچه مرا آستین پر است

3 آوازه ی جمال تو عالم گرفته است همچون نگین ز نام تو روی زمین پر است

4 بر دانه ای که مور برد، رشک می برند در خرمنی که دامن صد خوشه چین پر است

5 گرم ملامت است، سلیم آه و ناله چیست یک دم خموش باش، دل همنشین پر است