از حسن عالم گیراو کونین از اسیری لاهیجی غزل 102

1 از حسن عالم گیراو کونین پرغوغاشدست وز تاب زلف سرکشش عالم پراز سوداشدست

2 جان و دلم در حلقه مویش گرفتار آمدست عقلم زنور روی او سرگشته و شیدا شدست

3 از جام عشقند از ازل، ذرات مست لم یزل ساقی صلایی میزند میخانه رادر واشدست

4 نام و نشان عالم و آدم نبود اندرمیان از جلوه حسن رخش نام جهان پیدا شدست

5 در صورت عالم علم بینم جمال آن صنم مجنون عشقم لاجرم عالم برم لیلا شدست

6 من از غم عشقش چنین زار و نزار و ناتوان رحمتش نمی آید بمن گوئی دلش خاراشدست

7 عیش و حضوری در جهان دارم که کس ندهد نشان زیراکه شاه عشق راجان ودلم مأوا شدست

8 ای کاشکی آن تند خو پرده برافکندی زرو تا هر کسی دیدی که او نور جهان آراشدست

9 نام اسیری در جهان قلاش ورند و مست دان یارب چه شد کز عاشقان او در جهان رسواشدست