از رفتنش به خاک چمن تا از جویای تبریزی غزل 240

1 از رفتنش به خاک چمن تا کمر نشست گلشن ز جوش لاله به خون جگر نشست

2 رنگ پریده ام چو ز شرم رخت گداخت شبنم شد و به عارض گلبرگ تر نشست

3 از آب آهن است سرشکم برنده تر در سینه بسکه زان مژه ام نیشتر نشست

4 در جوش لاله جلوه طراز است سرو باغ یا از غم قد تو به خون تا کمر نشست

5 نزدیکتر به خلوت او هر قدر شدیم جویا توان و صبر ز ما دورتر نشست