1 از گریه مرا خانه چشم آب گرفته است وز نه ما چشم ترا خواب گرفته است

2 دارد گرمی زلف تو پیوسته بر ابرو گونی دلت از صحبت احباب گرفته است

3 از بار گهر گرچه بناگوش تو آزرد صد گوش به عذرش در سیراب گرفته است

4 با طلعت تو شمع چه حاجت شب ما را چون روشنی از پرتو مهتاب گرفته است

5 چون عابد پر حیله به صد مکر و فن آن چشم پوشیده به گوشه محراب گرفته است

6 زاهد که بجز روزه و کنجی نگرفتی با یاد لبت جام میناب گرفته است

7 بفرست کمال این غزل تر سوی تبریز چون سیل سرشکت ره سرخاب گرفته است