از وصل رخت هر که نشانی دارد از مجد همگر رباعی 310

1 خدایگان سلاطین شهنشه اعظم امید دین عرب آرزوی ملک عجم

2 سریر بخش ملوک جهان که تعظیمش نهاد بر سر نه کرسی سپهر قدم

1 شب وداع چو بنمود چرخ آینه گون ز روی خویش مرا روی طالع میمون

2 به فال داشت دلم آن دل مبارک را برای عزم سفر در دل شبی شبه گون

1 در چنین عشق مرا برگ تن آسانی نیست کس بدین بیکسی وبی سروسامانی نیست

2 تا پریشانی زلف تو بدیده ست دلم دل مانند دل من به پریشانی نیست